أفلام إسرائيليّة تحصد الجوائز عن قصص فلسطينيّة

αρχική διεύθυνση: Με το «Let It Be Morning» και το «Cinema Sabaya», Ισραηλινοί σκηνοθέτες κερδίζουν βραβεία για την απεικόνιση παλαιστινιακών ιστοριών.

Πηγή: Εβραϊκό Τηλεγραφικό Πρακτορείο.

μετάφραση: Alaa Salameh – έκταση.

---

Πριν από χρόνια, ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Orit Fuchs-Rotem παρακολούθησε ένα μάθημα που δίδασκε ο σκηνοθέτης Eran Coleraine, γνωστός για την ταινία του The Band’s Visit (2007). Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, οι κινηματογράφοι άρχισαν να προβάλλουν μια ταινία με τον καθένα από αυτούς στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Κατά τη διάρκεια μιας κλήσης στο Zoom, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Sayed Kashua αστειεύτηκε: “Τι ήταν αυτό το μάθημα; Πώς χρησιμοποιείτε τις παλαιστινιακές ιστορίες;”

Ο Kashua χαμογελούσε ενώ αστειευόταν, καθώς είναι, ούτως ή άλλως, γνωστός για το σκοτεινό του χιούμορ, ειδικά όσον αφορά την παλαιστινιο-ισραηλινή σύγκρουση.Επίσης, είχε δώσει την άδεια στον Coleraine να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημά του «Let It Be Morning» (2021), και είπε ότι λατρεύω το τελικό προϊόν.

Όμως, όπως τα περισσότερα ανέκδοτα, το αστείο του Kashua περιείχε λίγη αλήθεια: Οι δύο τελευταίες ισραηλινές ταινίες που ήταν υποψήφιες για βραβείο “Όσκαρ”, οι οποίες έφτασαν στα Quad Cinemas της Νέας Υόρκης μέσα σε λίγες εβδομάδες η μία από την άλλη, αφηγούνταν, σε διάφορους βαθμούς, παλαιστινιακές ιστορίες.

Το «Let It Be Morning» είναι μια μαύρη κωμωδία που μιλάει για ένα «ισραηλινό» αραβικό χωριό [في الأراضي الفلسطينيّة المحتلّة عام 1948] Ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση ή εξήγηση, περικυκλώνεται και αποκόπτεται από την υπόλοιπη χώρα από τον ισραηλινό στρατό, αναγκάζοντας τους Παλαιστίνιους κατοίκους του χωριού, συμπεριλαμβανομένου του ήρωα που προσπαθεί να επιστρέψει σε μια άνετη μεσοαστική ζωή στην Ιερουσαλήμ, να παλέψουν με με τον τρόπο που η ισραηλινή κατοχή τους αφαιρεί την αξιοπρέπειά τους ως πολίτες. Στο «Quad Cinema», η προβολή της ταινίας συνοδεύεται από παρουσίαση των σημαντικότερων έργων της Coleraine, συμπεριλαμβανομένου του «The Band’s Visit», βασισμένο σε μιούζικαλ που κέρδισε το βραβείο «Tony».

Ταξινόμηση της ταινίας “Israeli”

Την επόμενη εβδομάδα, η ταινία του Rotem θα αρχίσει να προβάλλεται. «Cinema Sabaya» (2021). Η ταινία ακολουθεί μια ομάδα οκτώ γυναικών, μερικές Εβραίων, μερικές Παλαιστίνιες Άραβες, που πλησιάζουν η μία την άλλη ενώ παρακολουθούν ένα μάθημα κινηματογραφικής σε ένα κοινοτικό κέντρο στη Χαντέρα. Η Dana Izfi, η οποία υποδύεται τη δασκάλα της τάξης, είπε στο Jewish Telegraphic Agency ότι η αίσθηση κατά τη διάρκεια της εμπειρίας των γυρισμάτων ήταν «όπως θα έπρεπε να είναι η ζωή στο Ισραήλ…έχουμε περισσότερες γυναίκες στην ταινία παρά στην ισραηλινή κυβέρνηση».

Στυλιστικά, οι δύο ταινίες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές. Το Let It Be Morning είναι μια συνεκτική αφήγηση, με χαρακτήρες που υλοποιούνται τολμηρά, και σχεδόν όλο τον διάλογο στα αραβικά. Το “Cinema Sabaya” είναι μια σε μεγάλο βαθμό ελεύθερη και αυτοσχέδια ταινία που διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε μια αίθουσα και οι περισσότεροι διάλογοι της είναι στα εβραϊκά – σε μια τεταμένη πρώιμη σκηνή, οι χαρακτήρες διαφωνούν για το αν η τάξη πρέπει να είναι στα αραβικά ή στα εβραϊκά. Η πρώτη είναι μια στεγνή καφκική μαύρη κωμωδία και η δεύτερη είναι ένα οικείο και ρεαλιστικό δράμα.

Μαζί, οι δύο ταινίες δείχνουν μια εικόνα του χορού που πρέπει να παίξουν οι Ισραηλινοί σκηνοθέτες στο σημερινό κλίμα. Από τη μία, αυτές οι ταινίες αναγνωρίζονται στη διεθνή σκηνή για τη συμπαθητική αφήγηση τους, με επίκεντρο σχεδόν εξ ολοκλήρου τους παλαιστίνιους χαρακτήρες. Από την άλλη πλευρά, δέχονται επίθεση από προσωπικότητες της ισραηλινής κυβέρνησης λόγω αυτού που θεωρούν έλλειψη πίστης, και η κατάταξη των «ισραηλινών» ταινιών αμφισβητείται, ακόμη και από ορισμένους υπαλλήλους τους.

«Ο καθένας έχει το δικαίωμα να την αποκαλεί όπως θέλει», λέει η Rotem για την ταινία της: «Είμαι Ισραηλινή και η ταινία είναι στο Ισραήλ, αλλά έχω συνεργάτες που αυτοαποκαλούνται Παλαιστίνιοι, και κάποιοι από αυτούς αυτοαποκαλούνται Άραβες, και όλοι Νομίζω ότι τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι.”

Καμία ταυτότητα για την «ισραηλινή» ταινία

«Η ταινία δεν έχει ταυτότητα», επιμένει η Coleraine σε συνέντευξή της στο JTA. «Είναι ιθαγενής της οθόνης. Ο Coleraine δεν είναι λάτρης της ταξινόμησης «Ισραηλινή ταινία» σε αυτή την περίπτωση, αν και είναι η ταξινόμηση που δόθηκε στην ταινία του στο «Φεστιβάλ Καννών» το 2021, και οι πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης της ταινίας θεωρούν το Ισραήλ «χώρα προέλευσης». ” Η ταινία προβλήθηκε μετά τη φονική μάχη μεταξύ «Ισραήλ» και «Χαμάς», που σκότωσε περισσότερους από 250 Παλαιστίνιους στη Γάζα και περίπου 10 Ισραηλινούς. Το φεστιβάλ μετατράπηκε σε πολιτική καταιγίδα όταν τα παλαιστίνια μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου αρνήθηκαν να παραστούν στα εγκαίνια.

«Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την αντίφαση στην είσοδο της ταινίας στο Φεστιβάλ των Καννών με την ταξινόμηση της «ισραηλινής ταινίας», ενώ το Ισραήλ συνεχίζει την εκστρατεία εθνοκάθαρσης, απέλασης και αποικιακού απαρτχάιντ εναντίον μας -του παλαιστινιακού λαού- εδώ και δεκαετίες», αναφέρει το συνεργείο. ανέφεραν τα μέλη σε ανακοίνωσή τους.

«Κάθε φορά που η κινηματογραφική βιομηχανία υποθέτει ότι εμείς και το έργο μας εμπίπτουμε στην εθνο-εθνική ταξινόμηση του «Ισραηλινού», διαιωνίζει την απαράδεκτη αλήθεια που επιβάλλεται σε εμάς, τους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα», συνεχίζει η δήλωση, καλώντας τη διεθνή καλλιτεχνικά και πολιτιστικά ιδρύματα «για να ακουστεί η φωνή των Παλαιστινίων καλλιτεχνών και δημιουργών».

Ο ίδιος ο Coleraine υποστηρίζει τη θέση του πληρώματος. Ήξερε ότι ήταν στενοχωρημένοι από τη βία στη Γάζα και ότι δεν ήθελαν να μπουν στη θέση «ένας πολιτικός που σηκώνει τη σημαία του πάνω από τα κεφάλια τους, ή κάτι τέτοιο».

Επιπλέον, είπε, το να χαρακτηρίσει το Let It Be Morning ως ισραηλινή ταινία, παρόλο που περίπου το μισό συνεργείο της ήταν Παλαιστίνιοι, δεν ήταν δική του απόφαση: «Η ταινία δεν υποβλήθηκε στις Κάννες ως ισραηλινή ταινία… Ξέρετε, συμπληρώστε το έντυπο, Έρχεστε στην ερώτηση: Ποιες χώρες σας έδωσαν χρήματα; Σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση ήταν το Ισραήλ και η Γαλλία».

Το μεγαλύτερο μέρος του συνεργείου δεν παρευρέθηκε στην τελετή «Ophir Prize», το Ισραηλινό αντίστοιχο του «Oscar», το οποίο ψηφίστηκε από την Ισραηλινή «Academy of Filmmakers», όπου το «Let It Be Morning» κέρδισε το πρώτο βραβείο – το οποίο άμεσα τον έκανε υποψήφιο του Ισραήλ για το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το συνεργείο, η Coleraine διάβασε μια δήλωση που έγραψε η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Jonah Suleiman, στην οποία επέκρινε «τις ενεργές προσπάθειες του Ισραήλ να διαγράψει την παλαιστινιακή ταυτότητα» και αυτό που αποκαλούσε «εθνοκάθαρση».

Ανθρωπιά αντί για «κατοχή»… μυθοπλασία αντί για πραγματικότητα

Ο κινηματογράφος Sabaya δεν προκάλεσε πολλή φασαρία στην οθόνη, αλλά η αντίληψή του για την πολυπολιτισμικότητα στο Ισραήλ είναι πολιτικής φύσης. Η μητέρα του Rotem είναι σύμβουλος τοπικής αυτοδιοίκησης στη Hadera για γυναικείες υποθέσεις. Η ταινία βασίζεται στην εμπειρία της σε ένα μάθημα φωτογραφίας που παρακολούθησε και είχε ως στόχο να φέρει κοντά Εβραιές και Άραβες γυναίκες. Η ίδια η Rotem έκανε εκπαιδευτικά μαθήματα με την ίδια ιδέα, εν μέσω της προετοιμασίας της για την ταινία.

Στο «Cinema Sabaya», ο χαρακτήρας της Ifgi, που έχει σχεδιαστεί για να μοιάζει με τον Rotem, ζητά από τους μαθητές της τάξης της να κινηματογραφήσουν τη ζωή του σπιτιού τους και κρυφά φιλοδοξεί να χρησιμοποιήσει τις ηχογραφήσεις τους για να κάνει μια ταινία από αυτές. Όταν αποκαλύπτεται η επιθυμία της να το κάνει, οι γυναίκες στην τάξη αισθάνονται προδομένες: νόμιζαν ότι έκαναν τις δικές τους ταινίες, όχι για να πει κάποιος άλλος τις ιστορίες τους.

Αυτό είναι παρόμοιο με αυτό που λέει ο Rotem για το πώς η συνεργασία με Άραβες και Παλαιστίνιες ηθοποιούς «με έκανε να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πω τις ιστορίες τους». Η λύση που έφτασα ήταν να αφήσω τις ηθοποιούς – μερικές από τις οποίες είναι γνωστές ακτιβίστριες που έπρεπε να σκεφτούν προσεκτικά πριν εμφανιστούν σε μια ισραηλινή ταινία – να εκφράσουν τις απόψεις τους και να δημιουργήσω αρκετή αυτοπεποίθηση για να εμφανιστούν μπροστά στην κάμερα χωρίς γραπτό σενάριο .

Η θεωρία της είναι ότι το «Σινεμά Σαμπάγια» έτυχε θετικής υποδοχής στο Ισραήλ γιατί «δεν λέει κατοχή, κατοχή, κατοχή, λέει ανθρωπιά, και με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι φοβούνται λιγότερο». Λέει επίσης ότι οι γυναίκες που συμμετείχαν στις τάξεις της φοβήθηκαν ότι θα έκανε μια ταινία για τη ζωή τους και της ζήτησαν να κάνει φανταστικές εκδοχές των ιστοριών τους, κάτι που έκανε.

Ισραηλινοί κινηματογραφιστές και κρατική χρηματοδότηση

Πρόσφατα, η ισραηλινή κυβέρνηση άρχισε να βλέπει τους Ισραηλινούς σκηνοθέτες ως προβοκάτορες που δεν αξίζουν εθνική υποστήριξη, ειδικά όταν κάνουν ταινίες που επικρίνουν την κατοχή. Η πρώην υπουργός Πολιτισμού, Miri Regev, απαξίωσε ταινίες που πίστευε ότι προσέβαλαν το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων ταινιών που γνώρισαν διεθνή επιτυχία όπως το «Foxtrot» και το «Synonyms». Ο σημερινός διάδοχός της, Μίκι Ζοχάρ, απείλησε τους δημιουργούς ενός νέου ντοκιμαντέρ για την πόλη της Χεβρώνας στη Δυτική Όχθη, λέγοντας ότι η ταινία αμαυρώνει τη φήμη του στρατού και ότι οι κινηματογραφιστές ίσως χρειαστεί να επιστρέψουν την κρατική χρηματοδότηση που έλαβαν.

Τα τελευταία χρόνια, το Υπουργείο Πολιτισμού έχει παρουσιάσει δύο αμφιλεγόμενες προτάσεις: ένα πρόγραμμα επιχορηγήσεων για όσους κάνουν ταινίες σε ισραηλινούς οικισμούς, που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, και μια μορφή δέσμευσης να μην κάνουν ταινίες που «προσβάλλουν» το Ισραήλ ή το Ισραήλ. στρατός, και οι διευθυντές πρέπει να υπογράψουν τη δέσμευση να ζητήσουν συγκεκριμένες επιχορηγήσεις, τις οποίες συνέδεσε Πολλοί σκηνοθέτες με την ιδέα του όρκου πίστης. Για χρόνια, μεγάλοι δωρητές ζητούν από τους καλλιτέχνες να δεσμευτούν ότι θα παρουσιάσουν τα έργα τους ως «ισραηλινοί».

Υπάρχουν επίσης εκκλήσεις από ορισμένα μέλη της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Νετανιάχου για τερματισμό της κρατικής χρηματοδότησης για το Radio Kan, συμπεριφορά που οι κινηματογραφιστές στο Ισραήλ θεωρούν ως νέα επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης.

«Ο Καν προώθησε όλον αυτόν τον διάλογο», λέει η Εβγή και συνεχίζει: «Εβραίος, θρησκευόμενος, Άραβας, Παλαιστίνιος, για παιδιά και ενήλικες. Δεν υπάρχει τίποτα απαγορευμένο εκεί. Αισθάνομαι ότι είναι επικίνδυνο να κλείσει αυτή η επιλογή».

Πολλοί κινηματογραφιστές αντιστέκονται σε αυτές τις αλλαγές. Εκατοντάδες, συμπεριλαμβανομένων των Coleraine και Rotem, έχουν αρνηθεί να υπογράψουν τη δέσμευση του υπουργείου και πολλοί αντιτίθενται στο πρόγραμμα επιχορήγησης διακανονισμού. Ο Nadav Lapid, ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο ειλικρινείς σκηνοθέτες, επέκρινε έντονα τους κυβερνητικούς περιορισμούς που επιβλήθηκαν στο έργο του «The Knee» (2021), το οποίο κέρδισε ειδικό βραβείο στο «Φεστιβάλ Καννών».

Ο Coleraine είπε ότι συντονίζεται με άλλους κινηματογραφιστές για περισσότερες διαμαρτυρίες ενάντια σε αυτούς τους καλλιτεχνικούς περιορισμούς και ότι αυτό του δίνει ελπίδα: «Νιώθω κάποια αισιοδοξία, μια αισιοδοξία που δεν είχα εδώ και πολύ καιρό.» Ένα τσίρκο τρελού και αχαλίνωτου ΜΙΛΑ ρε.

Η Rotem λέει ότι η νέα κυβέρνηση είναι “πολύ, πολύ κακή και τρομακτική”, αλλά αυτό μόνο ενίσχυσε την επιμονή της να κάνει πολιτικές ταινίες. «Για μένα, είναι βαθιά πολιτικό να δείχνεις γυναίκες στο Ισραήλ: εννοώ Άραβες και Εβραίους… γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές ταινίες που το κάνουν αυτό».

αρκετά καλό για το “Ισραήλ”

Για τον Kashua, έναν βετεράνο τηλεοπτικό συγγραφέα και αρθρογράφο εφημερίδων, το ζήτημα της ταυτότητας στις ισραηλινές και παλαιστινιακές ταινίες είναι πιο εμφανές από το συνηθισμένο. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι προσπαθώντας να γράψει για την παλαιστινιακή εμπειρία στα εβραϊκά, ως τρόπο προσέγγισης των Ισραηλινών, ο Kashua μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2014, όταν έχασε την ελπίδα του όταν Εβραίοι εξτρεμιστές υποκίνησαν εναντίον ενός Παλαιστίνιου έφηβου ως εκδίκηση για τους απαγωγή ενός Ισραηλινού στρατιώτη από τους Παλαιστίνιους. Τώρα από το Σεντ Λούις, εργάζεται ως συγγραφέας και συντάκτης ιστοριών για ισραηλινές σειρές για παλαιστινιακές και εβραϊκές ιστορίες—συμπεριλαμβανομένου του διεθνώς επιτυχημένου «Stizl», το οποίο επικεντρώνεται στους Εβραίους Χαρέντι, και του spin-off που θα κυκλοφορήσει σύντομα, «Μαντράσα», για ένα μαθητή δύο σχολείων. Η γλώσσα είναι αραβοεβραϊκή.

Οι Ισραηλινοί σκηνοθέτες που επιλέγουν να κάνουν ταινίες με επίκεντρο τις παλαιστινιακές ιστορίες θα μπορούσε να είναι μια ριζοσπαστική πολιτική πράξη από μόνη της, πιστεύει ο Kashua. Επισημαίνει ότι το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας στο «Let It Be Morning» είναι στα αραβικά, τη γλώσσα που το Ισραήλ υποβάθμισε την ιδιότητά του ως εθνικής γλώσσας το 2018. Είναι αστείο από δύο απόψεις, ειδικά επειδή έγραψε σκόπιμα το μυθιστόρημά του στα εβραϊκά.

«Η ιδέα ότι αυτή η ταινία είναι «ισραηλινή» είναι εντελώς αντίθετη με την ιδέα ότι το Ισραήλ είναι ένα εβραϊκό κράτος», λέει ο Kashua, προσθέτοντας ότι θα ήθελε ένας Παλαιστίνιος σκηνοθέτης να είχε μετατρέψει το μυθιστόρημά του σε ταινία και είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει ο Coleraine. τέλειος.

«Μου αρέσει πολύ αυτή η ταινία, και δεν είναι σχεδόν ανατολίτικη… που είναι ένα μεγάλο επίτευγμα για έναν Ισραηλινό σκηνοθέτη», αστειεύεται, θυμίζοντας το βιβλίο του Έντουαρντ Σάιντ για τη μείωση και τη ζημιά που φέρει ένας δυτικός φακός όταν κοιτάζει την ανατολική κουλτούρα.

---

ισορροπημένο: Μια επισκόπηση του παλαιστινιακού πολιτισμού σε διεθνή φόρουμ, με τη μετάφραση υλικού από διαφορετικές γλώσσες στα αραβικά και τη διάθεσή τους στους αναγνώστες ενός παλαιστινιακού πολιτιστικού χώρου. Τα υλικά της Ροζάνα δεν εκφράζουν απαραίτητα τις αρχές και τις κατευθύνσεις της Φασάχα, τις οποίες παρακολουθεί και μεταδίδει για να προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο ο παλαιστινιακός πολιτισμός είναι παρών και αντιμετωπίζεται παγκοσμίως.